Eran os comezos do século XIII. Portugal vivía días aciagos pola invasión dos árabes. Para librarse deles, nada mellor que axuntar as forzas entre os reinos de Castela e Portugal. Sancho rei de Portugal tiña unha filla chamada Mafalda que se quería casar co rei Enrique I de Castela, algo máis novo que ela e parentes. O Papa Inocencio, que seguía esta cuestión desde preto, impediu o matrimonio, xa que Enrique e Mafalda eran primos. Roma meteuse nos asuntos políticos e sociais de Portugal con Castela e León en tempos de Alfonso Enrique. Todas estas leas fixeron que a Infanta Malfalda tomase a determinación de marcharse de Portugal ingresando nunha orde relixiosa a 300 kms de onde ela vivía, no mosteiro de SARAMAGAL no sur do Reino de Galicia.
Xustamente cando elixe este modo de vida, atoparíase con algo inesperado e que cambiaría a súa vida para sempre. Estando en oración toda a noite quedou profundamente durmida nos bancos da Igrexa do mosteiro onde habitaba. Unha monxa que limpaba descubriu o corpo estirado sobre un banco da rapariga. A monxa sobresaltouse xa que era incapaz de espertala e avisou ao prior do mosteiro. Nin as monxas, nin os monxes, nin a auga, nin o replicar das campás foron capaces de espertala, xa que o seu soño era moi profundo.
Por aquel entón atopábase de paso facía Santiago un Abade francés de nome Adan, que quedou varias semanas no devandito mosteiro para ensinar a elaborar aos irmáns monxes un novo brebaje chamado “cervexa”. O Abad ao ver que a rapariga non se espertaba, decidiu botarlle por encima o espumoso líquido. Nese momento a muller portuguesa levantouse sobresaltada e para incredulidade de todos os presentes, a súa cara cambiara completamente. Nunca xamais viuse muller máis bela por aqueles lugares, os seus cabelos eran dourados e ondulados, a súa cara pálida e doce deixaban paso a uns fermosos ollos verdes como os carballos que rodeaban o mosteiro. Á súa figura larguirucha e delgada agora xa non lle acompañaba aquela cara engurrada nin as súas prominentes cellas e escaso nariz. Era o ano 1222 e desde aquel entón non deixaron de pasar polo mosteiro para esculcar e cortejar á bela rapariga novas Cabaleiros, Nobres, Condes e mesmo algún que outro Príncipe portugués.
O Abade francés quedo algún tempo para ensinar a Mafalda formúlaa máxica. Algunhas veces os aldeáns botábanse por encima a cervexa para probar sorte, sobre todo os menos agraciados/as pero nunca máis se volveu a producir un milagre como o da mañá do 17 de maio de 1222. Ela deuse conta de que quería seguir sendo relixiosa e continuar coa súa disciplina. Necesitaba o seu espírito emprendedor para facer cousas novas que redundasen para o ben do reino dos ceos. Aprendeu a elaborar a cervexa con materias primas recollidas en terras de Galicia e regalaba o líquido aos pobres e enfermos. Creou hospicios nos pobos próximos ao mosteiro e deu traballo a todo o que quería cultivar os campos de cebada e trigo, que posteriormente servían para a elaboración da cervexa, que hoxe 700 anos despois da nome a nosa SARAMAGAL.
Mafalda tan só deixaría o mosteiro para ir en peregrinación a Santiago de Compostela. Nunha destas viaxes relixiosas, caeu enferma e morreu virxe no ano 1257. O 27 de xuño de 1793 foi beatificada polo Papa Pío VI.
A cervexa continuou elaborándose ate principios do século XVI. 500 anos despois unha tarde, dous amigos, tiveron unha idea, un soño….rescatala.
No hay comentarios:
Publicar un comentario